Philippe Thuriot

Thuriot vs Bach

Improviseren op de muziek van J.S. Bach is als een loopje nemen met de theorieën van Bohr, Einstein of Hawking.
De muziek van Bach is af en hoeft in principe geen verandering. Dat is althans een algemene teneur.
Heiligschennis voor sommigen. Maar als men weet dat het aspect improvisatie dagelijkse kost was voor Bach,  en de meeste tijdgenoten, zijn de sceptici ietwat gerustgesteld.
De keuze om te improviseren op diens muziek broeide al jaren. Het doel is niet om Bach’s muziek te verbeteren of te moderniseren maar om het beter te leren kennen door de dubbelgelaagdheid te ontdekken.
Zo pakt Philippe Thuriot de Prelude in Do klein uit het Wohltemperiertes Klavier aan : ontrafeld  om er enkel  het akkoordisch geraamte van over te houden. Hierop wordt iets anders gebouwd, als een geklasseerde barokgevel  met nieuwbouw. Het Slotkoraal uit de Mattheuspassie  wordt eensklaps een “liedje” met heel veel nostalgie.
De Badinerie uit een Orkestsuite Nr 4 krijgt een metrische ingreep : door amputatie van  1 tel verkrijgt men een  Servische volksdans.
Een menuet uit “Anna Magdalena Bach” wordt Argentijns gekleurd. Een Gigue uit een Engelse Suite krijgt de allure van een Ierse Jig.Variatie 21 uit de Goldbergvariaties is mineur genoeg voor het tangogehalte.

Deze improvisaties zijn als X-scans. Ze trachten tot de kern te gaan.

Dans als rode draad ….

Improvising on Bach is as playing a trick on the theories of Bohr, Einstein or Hawkins. Say Bach and you say ‘perfection of music’, no changes needed/Bach’s music is perfect, complete and needs no changes. Anyway, that was the general thinking … Improvising on Bach’s music was for several years in the back of my mind, like a dormant volcano. But before coming out with this/But before I would take Bach’s music and use it to create music with freedom, one must master Bach’s music to the letter. Bach’s idiom was thé source of inspiration to combine contemporary idioms to music of more than 300 years. The result : a varied programme , taking Bach’s music in unexpected directions. Unraveling The Prelude in c, only the chord structure remains, constructing something else … a bit similar to combining a classified baroque façade with a modern building. The Choral from the ‘Matthäus-Passion’ becomes a nostalgic “song”, the Badinerie  turns into Balkan music, a Minuet gets an Argentinian touch and a Gique is like an Irish Jig on a diatonic accordion. Briefly, Bach’s oeuvre is the starting point, the improvisations are like X-rays, they reveal the core of Bach’s greatness.